Tsja, wie heeft dat nou eigenlijk: een stressvrij leven? Behalve die ene schaapsherderin uit twee seizoenen geleden BZV uitgezonderd – maar zelfs zij had stress als jonge vrouw: de liefde. Supplementen (ik slik me suf aan visolie) of yoga? Alles wat er te doen is voor een stressvrij leven doe ik al, misschien geeft dat stress. Verwachtingsvol fluister ik naar de pleister: ‘Zet hem op!’
Nu een week later gieren de oestrogenen als een malle door mijn lichaam. Het goede nieuws is dat ik bijna geen opvliegers meer heb. Het slechte nieuws is dat ik elke dag moet huilen. Elke dag! Dat is helemaal niet de bedoeling, want deze levensreddende bio-identieke hormonen zouden mijn wankele gevoel van evenwicht een boost gaan geven. Mijn gevoel van stabiliteit empoweren. Niks is minder waar: opvliegers weg (echt heel fijn), slapen ook steeds beter, maar huilbuien ervoor terug. Wat is dat voor wrede speling van het lot?
Tegen De Man (die ik huilend na een halve dag kantoor om de hals val: ‘Ben je daar, gelukkig, ik voel me zo K*) zeg ik: ‘Het is kiezen tussen twee kwaden, of de hele tijd boos (bij geen pleisters) en buurtkinderen het liefst een trap onder hun hol willen geven als ze weer eens gillen, of de hele tijd huilen om diezelfde buurtkinderen.’ Ik weet niet wat erger is: boos zijn, of huilen. De Man zegt monter: ‘Er is altijd een oplossing! Ook voor jou.’ Hoe die er dan moet uitzien, geen idee. Zul je zien, ben ik net die 5% waarbij niks werkt…..
Ik fluister naar de pleister: ‘Iets minder je best doen graag. Iets meer boos, iets minder huilen.’