Blog

Kunstmatig geluk is een vervolg op het eerder verschenen Opgefokt en Ugly cry ‘Hoe gaat het met je koekenpan?’ vraagt een vriendin tijdens een kop koffie met M&Ms bij haar op de bank.

Met een onderdrukte snik ruk ik de autodeur open en spring achter het stuur. De volgende vijf minuten huil ik, alleen in de auto, mijn 'ugly cry': met harde uithalen en veel snot. Mijn tweede poging om over hormonen te praten bij de huisartspraktijk was opnieuw geen succes. Ik besluit, ondanks het recept in mijn jaszak, niet meer naar de apotheek te gaan vandaag.

De bel gaat en ik loop naar de deur. Mijn ouders komen verse pizza's eten, de nieuwste hobby van mijn man en mijn moeder, maar dat is een verhaal voor een andere blog.

Ik staar naar de halve pleister op mijn buik die aan de zijkanten al iets omhoog begint te krullen. Deze pleister moet me gaan verlossen van opvliegers die op de meest vervelende tijdstippen opduiken en zich niet laten beteugelen door het verminderen van koffie of minder stress.

Ze zijn ook allemaal hetzelfde, die pubers! Doe ik de deur van de badkamer open breek ik bijna mijn nek, omdat ik over van alles heen moet stappen. Mijn dochters zijn uit hun kleren gestapt en hebben hun broeken, truien en sokken op de badkamervloer laten liggen.

Vorig jaar nam ik me voor ‘elk jaar een nieuw avontuur’. 5 weken workaction, dit jaar wandelen naar Santiago. Maar ook kleiner; elk maand iets avontuurlijks doen waar ik energie van krijg en nieuwe energie ontmoet.

Ik fiets naar de opticien in Zwolle om mijn bril opnieuw te laten afstellen. Twee rode vlekken teisteren mijn neusvleugels door de iets te strak afgestelde bril.

‘Het is hier zo ontzettend koud mama, de thermostaat mag maar op 18 graden overdag van de huisbaas,’ zegt mijn dochter snipverkouden door de telefoon.

En opeens is het dan zover; 2023, het jaar van mijn tussenjaar!