‘Ha! nou het zal je niet verbazen maar de klachten zijn weg nu ik weer aan de pil ben. Iedereen is thuis weer veilig’ zeg ik met een knipoog.

‘Wat fijn!’ zegt ze gemeend.‘Ja heel fijn’ ,zeg ik maar ik merk dat ik het maar half meen. Waarom eigenlijk? Over is over toch?

De pil slikken was niet waar ik voor bij de huisarts kwam destijds. Ik wilde meer weten over welke knoppen er waren af te stellen gedurende de periode van ‘De grote baarmoederverschrompeling’ en waar of bij wie ik dan terecht kon. Maar er waren alleen deur a: de pil of deur b: de psych.

Achter deur a. speelt zich nu een prima scenario af. Gezin in tact, koekenpannen en grizzlyberen veilig weggeborgen en alle ruimte voor die andere huisgenoot met hormonale disbalans, namelijk de puber. Maar wat ik toen al aan de huisarts vroeg; ‘Wat is dan de exitstrategie?’ Blijf ik dan tot mijn 55e de pil slikken? Want dit was nog geen overgang, dat komt nog kennelijk.

‘Je kan er altijd weer mee stoppen na een jaar’ zei ze toen. Maar dat doe je natuurlijk niet als het helpt! Nu zit ik gegijzeld achter deur a. met mijn kunstmatige geluk en knaagt er zelfs een beetje schuldgevoel jegens mijn ‘jeweetwel kater’.

Al googelend op dit onderwerp kom je uit bij adviezen over gebalanceerde voeding, zoals je koffie inname beter timen, avocado’s eten, wel vasten, niet vasten of magnesium slikken. Er zijn ook allerlei ‘vrouwenklinieken’ waarbij je van clysma tot klankschaal helemaal kunt thuiskomen in jezelf. En er zijn klinieken (met enorme wachtlijsten) waar je met hevige endometriose of verregaande psychische klachten terecht kunt. Er tussenin lijkt niet veel te zitten.

Ik slik dus nog maar even mijn ‘happy-pils’ door tot het codewoord zich aandient: nachtzweten. Dan gaan vast alle deuren voor me open!