Veel gewandeld, 11 km maar liefst en ook leuke werkzaamheden verricht met veel focus en plezier. Alleen als het donderdag is, begint het gesodemieter. De hormonen kloppen tegelijkertijd met de kerst ook tegen de voorruit. “Joehoe, we zijn er weer.” Het lijkt alsof mijn hart op hol slaat af en toe (en nee, het is geen klassieke “kerst”stress) en in de daaropvolgende nachten zweet ik me een ongeluk: dekbed erop, eraf, er toch maar op, te warm, eraf. Mijn goede zin heeft bij het krieken van de ochtend zijn biezen gepakt, met grote wallen als resultaat en een niet gefocust hoofd en moe lijf als resultaat.   

Optreden van mijn dochter

De dag voordat het kerstgeweld losbreekt, staat er een optreden van mijn dochter op het programma. Enthousiast heb ik voorgesteld om daarna samen uit eten te gaan, maar als dit mijn algehele staat van dienst is, belooft dat weinig goeds. De man rijdt gelukkig en ik doe nog even mijn ogen dicht. Ik app mijn dochter dat ik erg moe ben en dat het uit eten gaan na die tijd me wat teveel word. Ik voel me direct een waardeloze moeder. Na complimenten over het optreden, leg ik in vijf varianten uit waarom het niet lukt. ‘Jaahaaa mam, maak het nou niet erger,’ zegt ze. Op de terugweg val ik gelijk in slaap.

Ik wil het liefst met mijn hoofd onder de dekens liggen

De volgende dag komt mijn schoonfamilie. Als ik na nog een nacht slechte slaap chagrijnig wakker word, is het enige wat ik wil, mezelf onder de dekens verstoppen en de hele dag boeken lezen. Niet omdat het geen leuke mensen zijn maar van het vooruitzicht te moeten gaan praten word ik al moe. Ik ben geïrriteerd en loop mantraatjes in mijn hoofd: ik wil he-le-maal alleen zijn, ik wil vandaag he-le-maal... De laatste tijd valt het me dat ik me steeds vaker wil terugtrekken en de stemmingen zo kunnen omslaan.

Samenzijn en hormonen zijn een lastige combi.

‘Zeg, ga jij nog weg?’ hoor ik mezelf dan zeggen als er een geïrriteerde bui opkomt. En daarmee bedoel ik dan de man. Die trekt goedmoedig zijn eigen plan, maar ik vind het zelf zo vervelend. Juist op dagen dat samenzijn met anderen gepland staat komt het heel slecht van pas, die hormonale stemmingen. Gelukkig trekt het gordijn ook weer op. Wanneer is niet altijd duidelijk, soms duurt het een dag, soms langer. Als op eerste kerstdag de schoonfamilie aanbelt, is de ergste bui over en ben ik weer on speaking terms. Ik vraag alleen maar heel vaak: ‘Zeg is het hier heel warm in huis?’ en trek mijn vest aan en uit.

Bespreekbaar maken

Dit soort dingen bespreekbaar maken met mijn omgeving is best een taboe, nacht-zweten is tot daaraantoe, maar toegeven dat je jezelf niet zo aardig vind en het liefst in je eigen cocon blijft is toch een drempel. In een tv-programma over de overgang geeft een culinair journalist, die geïnterviewd wordt, aan dat ze zichzelf langere tijd geen fijne moeder vond vanwege de vele stemmingen. ‘En je partner?’ vraagt de journalist. Grootmoeding antwoord ze: ‘Die heb ik niet, maar die had het bed uit gemoeten, ik kon het al amper met mezelf uithouden.’ Wat fijn deze erkenning. Goede hoop krijg ik als ze vertelt over bio identieke hormonen. Het is fijn om te horen dat er iets te doen is aan op hol geslagen hormonen.   

(Betreffende uitzending van Coen Verbraak 'Werkvloer in de overgang' terugzien met meer verhalen van vrouwen? Klik dan hier. )