Ik verslik me in een M&M en kijk mijn man Urvin in shock aan, hij begint keihard te lachen. 'Mieke van veertig?!' roep ik vol ongeloof. De twintiger, oprichter van een succesvolle erotische website, kijkt de interviewer een tikkeltje arrogant aan, duidelijk van mening dat zoiets van alle tijden is en gewoon moet kunnen. Mijn zeepbel spat spontaan uit elkaar. Dit is dus hoe mannen in de twintig kijken naar vrouwen, naar moeders, zoals ik. 'Tss, ik kan die jongen nog wat leren, die heeft een time out nodig voordat ik met hem klaar ben!' roep ik verontwaardigd naar de tv.'Op een oude fiets moet je het leren,',zegt Urvin droog.

Toen Bianca (van Walbeek) mij een berichtje stuurde of het mij leuk leek blogs te gaan schrijven voor TussenTijd was mijn eerste reactie 'Pardon?! Ik ben pas 38!' Hoewel gevleid door de vraag, verbaasde ik me over mijn eigen felheid dat ik word gerekend tot deze doelgroep. Dit gebeurde ook toen bovenstaande snottebel van twintig dat op hoogst onhebbelijke wijze deed. Waar kwam mijn reactie vandaan? Dit bleek uiteindelijk precies de reden om hier juist over te gaan schrijven..

Bianca weet mij te vertellen dat de vrouwelijke hormoonhuishouding al vanaf vijfendertig jaar begint te veranderen richting deze levensfase.

Sorry, wat? Dan zijn er nog hordes vrouwen bezig met het werpen van nummer twee of drie van hun kroost! Maar het is echt waar, TussenTijd heeft hier zelfs een podcast over gemaakt.

Ik heb vrienden die ouder zijn dan ik, dat wrijf ik er uiteraard graag bij hen in. Dan wijs ik hen er plagerig op dat ik piepjong ben, groen als gras, vers uit de zandbak. Want zichtbaar ouder worden, dat wil je niet toch? We gaan die strijd aan tegen het verval, monumentenzorg is wat de klok slaat.

Drie keer per week je hielen staan vijlen, omdat de kloven er anders in springen is niet echt sexy. Toegeven dat je een grotere schoenmaat hebt dan voor je baby's kreeg is niet sexy. Jezelf kribbig 'wat een herrie' horen mompelen als je in een restaurant vlakbij een speaker zit is niet sexy.

Hoewel ik er tot op heden niet zoveel bij stilstond, beweeg ook ik richting deze 'Tussentijd' en heeft het wel degelijk invloed op mij, zowel fysiek als mentaal. Afgelopen weken sprak ik, bij wijze van research, met diverse vriendinnen over in hoeverre zij zich hierin herkennen. Wat denk je? Allemaal antwoordden ze bevestigend met de meest uiteenlopende voorbeelden. Ik had geen idee.

Van de fysieke ongemakken, zoals zich wankel voelen door hormonale schommelingen, spijtgevoelens over 'wat had kunnen zijn', beginnende opvliegers en angst voor die gevreesde overgang. Maar ook het gevoel van je soms verscheurd voelen tussen die drukke baan gecombineerd met kinderen en zorg voor ouders, de veranderende ouderrol bij groter wordende kinderen. Dat we ineens van wandelen houden, terwijl je als tiener je ouders wel kon schieten bij het idee alleen, dat omgaan met prikkels steeds lastiger lijkt te zijn en dat het niet altijd makkelijk is om je veranderende lijf te accepteren of beter nog, omarmen.

Hoe fijn zou het zijn als we hier meer over praten, delen, leren, relativeren, lachen en we ook anderen om ons heen hardop, zonder schroom vertellen waar we tegenaan lopen? En dat we daarmee bereiken dat we begrip ervaren van onze omgeving en gewoon kunnen 'zijn'. Ik ga de uitdaging aan. Ik ga die levensfase omarmen in plaats van het met verve toepassen van de 'struisvogelmethode' en meer delen mét en leren ván de vrouwen om mij heen.

p.s. Weet je wie trouwens ook heel sexy is? Jennifer Lopez en die is drieënvijftig!